Askochitoza Ogórka

2024 Autor: Gavin MacAdam | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:44

Askochitoza ogórka jest inaczej nazywana czarną mikrokulistą zgnilizną łodygi. Zasadniczo możesz zmierzyć się z tym problemem w szklarniach. A na otwartym polu zapalenie worka brzusznego jest znacznie mniej powszechne. W zależności od stanu tej szkodliwej dolegliwości straty plonu mogą sięgać od trzydziestu do pięćdziesięciu procent. Ascochitis aktywuje się najczęściej w kwietniu - w tym okresie nie ma możliwości pełnego wykorzystania wentylacji szklarni, a ustalona w nich temperatura i wilgotność sprzyjają rozwojowi niszczycielskiej plagi

Kilka słów o chorobie

Na szypułkach ogórka zaatakowanych przez askochitozę zaczyna się tworzenie licznych zaokrąglonych plamek. Początkowo plamy te charakteryzują się zielonkawym lub szarozielonym kolorem i pewną wodnistością, ale w miarę rozwoju infekcji powoli brązowieją, a pod koniec rozwoju choroby stają się białe. Wszystkie plamy rosną dość szybko, pokrywając całe pędy. A tkanki powłokowe stopniowo pękają, w wyniku czego narządy zaatakowane przez chorobę zaczynają wydzielać małe kropelki wysięku, zabarwione na brązowo lub mleczno. Jeśli chodzi o tkanki naczyniowe, to są one objęte chorobą tylko w rzadkich przypadkach, dlatego porażone rośliny przez długi czas mogą nie tylko wegetować, ale także przynosić owoce.

Często askochitoza może objawiać się w guzkach łodyg, a także na dość długich „pniakach”, które powstają po usunięciu liści i pędów z owocami. Zainfekowane tkanki są prawie zawsze gęsto pokryte czarnymi piknidiami.

Owoce z liśćmi mogą być również dotknięte askochitozą. Liście są zwykle dotknięte, gdy tylko ogórki zaczynają owocować, a szkodliwy atak zaczyna je pokrywać od krawędzi blaszek liściowych. Dotknięte obszary pokryte są niewyraźnymi plamami o dość dużych rozmiarach (do czterech do pięciu centymetrów średnicy), a wzdłuż ich obwodu można zaobserwować strefy chlorotyczne. Tkanki liści znajdujące się w strefie plam najpierw brązowieją, a nieco później są pomalowane na jasnożółte odcienie i pokryte piknidiami. W tym przypadku piknidia mogą być ułożone we wzorzyste koncentryczne rzędy lub chaotycznie. Zainfekowane tkanki wysychają i zaczynają się kruszyć, w wyniku czego blaszki liściowe szybko obumierają.

A na owocach nieszczęsnego nieszczęścia może objawiać się nawet w trzech różnych formach. W pierwszym przypadku infekcja rozprzestrzenia się z wierzchołków lub z podstawy owoców. Chore tkanki lekko wysychają, przybierając wygląd ugotowanych, ale jednocześnie zachowują jędrność swojej struktury. Nieco później pokrywają się piknidiami, po czym owoce zaczynają czernieć, mumifikować i rozkładać się jak w przypadku mokrej zgnilizny. A na powierzchni jąder ogórka często pojawiają się owrzodzenia lub pęknięcia wydzielające dziąsła. W drugim przypadku na zieleniach pojawiają się drobne (o średnicy od 3 do 5 mm) i gęsto pokryte piknidiami suche owrzodzenia, stopniowo zagłębiające się w tkankę ogórka. A trzecia postać zapalenia worka brzusznego objawia się "rdzewieniem" miazgi ogórka. Najpierw górne części owoców stają się białe, a następnie pojawiają się w nich plamki rdzawego koloru. Po pewnym czasie plamy te stają się śliskie i zaczyna się rozwój wtórnej zgnilizny bakteryjnej.

Na etapie owocowania askochitoza dość wyraźnie manifestuje się na wszystkich organach roślinnych. Warto zauważyć, że niezwykle rzadko można go spotkać na sadzonkach.

Czynnikami sprawczymi takiej nieprzyjemnej dolegliwości są pasożyty typu opcjonalnego. Z reguły są w stanie infekować skrajnie osłabione rośliny. W takim przypadku infekcja w glebie z reguły nie utrzymuje się, ponieważ patogen nie może się rozmnażać w takich warunkach. Jego konserwacja zwykle następuje w materiale siewnym, na ścianach szklarni oraz w resztkach roślinnych.

Jak walczyć

Najlepszymi środkami zapobiegawczymi przeciwko askochitozie ogórka jest przestrzeganie płodozmianu i uprawa lekko dotkniętych odmian.

W okresie wegetacji nasadzenia ogórków są spryskiwane 1% płynem Bordeaux lub 0,3% tlenochlorkiem miedzi. Dobry efekt daje również spryskanie słabym roztworem siarczanu miedzi (na dziesięć litrów wody - 5 g), do którego dodaje się 10 g mocznika. Zaleca się okresową dezynfekcję wewnętrznych powierzchni szklarni roztworem formaliny (2 - 5%) i parą lub fumigacją gleby.