2024 Autor: Gavin MacAdam | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:44
Pospolita śliwka uprawna, której owoce są smaczne i lubiane, ma dalekiego przodka, który do dziś żyje w przyrodzie. Jest to kłująca śliwka lub tarnina, która zachowała swoje właściwości lecznicze, które pomagają radzić sobie z chorobami. Moc leczniczej śliwki kłującej jest znacznie większa niż jej hodowanego potomka
Siedlisko
Nie bez powodu kolczasta śliwka nazywa się Cierniem lub Cierniem. Z jej łodyg z ostrymi cierniami można było zrobić koronę cierniową, którą oprawcy włożyli na głowę Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. Prawdą jest, że słowo „cierń” było używane do nazwania wielu ciernistych roślin, dlatego przez dwa tysiące lat teologowie nie byli w stanie znaleźć zgody na nazwę rośliny, która służyła tak niestosownemu czynu. Miejmy jednak nadzieję, że kłująca śliwka, zdolna do tworzenia nieprzebytych zarośli na wolności, nie bierze udziału w tak strasznym wydarzeniu.
W końcu rośnie na obrzeżach jasnych lasów liściastych niemal w całej Europie i Azji Mniejszej; tworzą kępy na stepach północnego Kazachstanu; wspina się po zboczach gór Kaukazu, gromadząc w swoich liściach, kwiatach, owocach, korzeniach harmonijny kompleks substancji, które mogą leczyć ludzki organizm z dolegliwości.
Nawyk
Tarnina uwielbia krzewić, czy to krzew, czy małe drzewo dorastające do 5 metrów wysokości, którego łodygi są chronione przed wrogami ostrymi cierniami.
Kolczasta śliwka jest bogata nie tylko w ciernie. Jej podłużne, eliptyczne liście są ciemnozielone na górnej stronie, a na dolnej - jak srebrzysty nalot z okresu dojrzewania. Na krótkich gałązkach stworzonych przez naturę do owocowania, w pęczkach zbiera się małe białe kwiaty, czasami o różowawym odcieniu. Kwiaty zamieniają się w czarno-niebieskie soczyste owoce w pierwszej połowie września, mocno trzymając się gałązek aż do bardzo zimnego. Zbiera się je zwykle po pierwszych lekkich przymrozkach. W zielonym miąższu owocu wygodnie znajduje się kość jajowata lub kulista - gwarancja dalszego życia.
Rozwój
Całkiem możliwe jest wyhodowanie dzikusa w kraju, zawsze mając pod ręką własnego lekarza.
Tarnina nie spieszy się ze wzrostem, powoli zwiększając wysokość. Uwielbia nasłonecznione miejsca, nie rozkwita obficie w cieniu.
Preferuje gleby wapienne lub gliniaste, żyzne, wilgotne, choć dość odporne na suszę.
Ciernie są rozmnażane przez odrosty korzeniowe lub przez szczepienie.
Należąca do rodzaju Plum tarnina jest dotknięta tymi samymi wrogami, co śliwka uprawna, dlatego przy przetwarzaniu drzew owocowych w ogrodzie nie należy zapominać o tarninie.
Dla zachowania dekoracyjnego wyglądu usuwa się suche gałęzie i wierzchołki (pionowe pędy na łodygach tarniny, osłabiające odporność rośliny). Żywopłoty cierniste są koszone raz w roku. Z łatwością toleruje fryzurę, dzięki czemu można tworzyć cierniste, gęste żywopłoty, chroniąc przed nieproszonymi gośćmi i wścibskimi oczami sąsiadów.
Zdolności lecznicze
Kompleks substancji zawartych w liściach, kwiatach, owocach i korzeniach tarniny działa leczniczo na organizm człowieka. Liście i kwiaty regulują zaburzoną przemianę materii w organizmie, działają uspokajająco, oczyszczająco, moczopędnie, przeczyszczająco. Z kolei dojrzałe owoce działają ściągająco, pomagając w niestrawności.
Osoby z cukrzycą uwzględniają w swojej diecie owoce i liście tarniny. Sok ze świeżych owoców jest dobry na żółtaczkę. A trądzik, zaczerwienienia na twarzy, egzemy twarzy i uszu leczy się miąższem owocu.
Zbieranie surowców leczniczych
Podczas kwitnienia tarniny zbiera się jej kwiaty, a po kwitnieniu zbiera się liście, które jeszcze nie stwardniały. Czarne i niebieskie owoce są często zbierane po pierwszych lekkich przymrozkach, a korzenie jesienią lub wiosną, łącząc zbieranie surowców leczniczych z przerzedzaniem lub usuwaniem szczególnie zwinnych roślin, które naruszają granice innych ludzi.
Odwary i napary przygotowywane są z gotowych surowców, parzona jest herbata, owoce są spożywane na świeżo.
