Kalina Bureinskaja

2024 Autor: Gavin MacAdam | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:44

Kalina bureinskaya (łac. Viburnum burejaeticum) - przedstawiciel rodzaju Kalina z rodziny Adoksovye. Wcześniej rodzaj był zaliczany do rodziny wiciokrzewów. Inne nazwy to Kalina Buryatskaya lub Kalina Bureyskaya. W warunkach naturalnych rośnie w Korei Północnej, północno-wschodnich Chinach, Terytorium Chabarowskim i Terytorium Nadmorskim. Zwolennik żyznych i pożywnych gleb, występuje w lasach liściastych, iglastych i mieszanych, dolinach górskich rzek i na zboczach.

Charakterystyka kultury

Kalina Bureinskaya to rozłożysty, silnie rozgałęziony krzew lub małe drzewo o wysokości do 3 m z ażurową koroną i pniem pokrytym szarą, spękaną korą. Młode pędy są owłosione, jasnoszare. Gałęzie są nagie, żółtawoszare. Liście ciemnozielone, proste, owalne lub eliptyczne, całe, lekko owłosione, na szczycie ostre, z postrzępionymi brzegami, do 9 cm długości.

Kwiaty są małe, żółtawobiałe, zebrane w baldaszkowate wiechy, osiągające średnicę 6-7 cm Owoce są pestkami, mają kształt elipsoidalny, zawierają jedno płaskie nasiono. Owoce początkowo są zielonkawe, w miarę dojrzewania stają się czerwone, a następnie czarne lub niebieskawo-czarne. Owoce są jadalne, słodkie, używane do gotowania. Kalina Bureinskaya kwitnie w czerwcu, owoce dojrzewają w październiku. Kultura wchodzi w owocowanie dopiero 6-7 lat po posadzeniu, ale następnie kwitnie i owocuje corocznie.

Przez pierwsze trzy lata krzewy nie rosną szybko, w wieku 20 lat rośliny osiągają wysokość 2–2,3 m przy średnicy korony 120–130 cm, odporne na zimę, stosunkowo odporne na suszę. Łatwo ukorzenione przez sadzonki. Procent ukorzenienia pod wpływem stymulatorów wzrostu wynosi 85-90%. W przeciwieństwie do innych przedstawicieli rodzaju Kalina Bureinskaya jest światłolubna i wymagająca pod względem składu gleby, łatwo toleruje przeszczep, niezależnie od wieku. Negatywnie odnosi się do zanieczyszczenia gazem i dymu, nie zaleca się uprawy Kaliny Bureinskiej w warunkach miejskich.

Subtelności reprodukcji

Viburnum Bureinskaya jest rozmnażana przez nasiona, sadzonki i nakładanie warstw. Metoda nasienna jest bardzo pracochłonna i czasochłonna, ale skuteczna. Pozwala uzyskać rośliny zdolne do produkcji wysokiej jakości zbiorów jagód o doskonałych właściwościach smakowych. Nasiona można wysiewać jesienią zaraz po zbiorach, ale w tym przypadku pierwsze pędy pojawiają się za około 1-2 lata. W tym samym czasie ziarno ze skorupą, z którą wychodzi przed zimą, jest najpierw wyciągane nad powierzchnię gleby, a dopiero w następnym roku wejścia zaczną rosnąć na wysokość. Proces ten można przyspieszyć, w tym celu nasiona poddawane są trzymiesięcznej stratyfikacji. Gdy sadzonki osiągną wysokość 7-8 cm, przesadza się je do szkółek, młode rośliny sadzi się na otwartym terenie wiosną przyszłej wiosny.

Podczas hodowli kaliny Bureinskaya przez sadzonki procedurę cięcia materiału do sadzenia przeprowadza się na początku czerwca. Cięcie odbywa się za pomocą sekatora, dolne liście są usuwane z sadzonek. Na 10-15 godzin sadzonki umieszcza się w roztworze heteroauxin (na głębokość 2 cm), podczas gdy roztwór nie powinien dostać się na liście. Pod koniec tego czasu sadzonki są płukane czystą wodą i sadzone w szkółce lub szklarni. Sadzonki można ukorzenić nie tylko w szkółkach, ale także w domu. Do tych celów wystarczą zwykłe doniczki wypełnione ziemią darniową, próchnicą i piaskiem w stosunku 3:1:1. Sadzonki sadzi się na głębokość 2 cm, nie więcej. Gleba jest obficie zwilżona, a sadzonki przykryte folią. Wraz z nadejściem chłodów garnki z sadzonkami są opuszczane do piwnicy i najpierw są podlewane, ale nie obficie. Do lutego sadzonki są trzymane w chłodnym pomieszczeniu, a następnie przenoszone są do ciepłego pomieszczenia. Ukorzenione sadzonki przesadza się na otwarty teren w maju.

Szkodniki i sposoby radzenia sobie z nimi

Częstymi gośćmi są szkodniki na Kalinie Bureinskiej. Wynika to w dużej mierze z niesprzyjających warunków atmosferycznych lub nieodpowiedniej pielęgnacji. Najgroźniejszymi szkodnikami Viburnum Bureinskaya są: wiciokrzew kłujący, chrząszcz kaliny, ćma zielona i muszka żółciowa. Walka z chrząszczem kaliny jest trudna. Larwy chrząszcza liściowego całkowicie pożerają liście i dosłownie w ciągu 5-7 dni są w stanie zniszczyć roślinę. Jeśli chrząszcze liściowe znajdują się na kalinie, traktuje się je roztworem karbofosu (w ilości 100 g na 10 litrów wody), ale przed kwitnieniem. Również w walce z tymi szkodnikami skuteczne są napary z gorzkiej papryki, rumianku lub pomidorów.

Czarna mszyca kaliny może również powodować nieodwracalne uszkodzenia roślin. Kolonie mszyc osadzają się na liściach i wysysają z nich soki, w wyniku czego liście zwijają się, a pędy są zdeformowane. Aby zwalczyć mszyce, pędy korzeni i opadłe liście powinny zostać zniszczone w tym czasie, jeśli na liściach znajdują się szkodniki, spryskuje się je nitrofenem (w ilości 200 g na 10 litrów wody), naparami z wierzchołków ziemniaków, glistnika lub papryka. Kwiaty wiciokrzewu są często uszkadzane przez muszkę żółciową. Galiza składa jaja bezpośrednio w pąkach, gdzie dobrze się rozwijają. W wyniku porażki kwiaty stają się brzydkie, mocno pęcznieją i nie otwierają się. Aby zwalczyć muszkę żółciową, skuteczny jest roztwór karbofosu (w ilości 100 g na 10 litrów wody). Uprawiają nie tylko roślinę, ale i glebę.