2024 Autor: Gavin MacAdam | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:44
Floks syberyjski (łac. Floks sibirica) - kultura kwitnienia; przedstawiciel rodzaju Floks z rodziny Sinyukhovye. Należy do grupy floksów pełzających. W naturze uważany jest za gatunek rzadki, jest wymieniony w Czerwonej Księdze regionu Czelabińska i Republiki Baszkirii. Łąki siedlisk przyrodniczych, doliny rzek, zbocza górskie, stepy, tereny skaliste, lasy, skraj lasu i równiny piaszczyste. Występuje w górach Syberii Wschodniej i Zachodniej, północnych regionach Dalekiego Wschodu, południowym Uralu i Mongolii. W warunkach naturalnych rozmnaża się głównie wegetatywnie, rzadziej przez nasiona. Chroniony w rezerwach. Jest aktywnie uprawiany w ogrodach botanicznych.
Charakterystyka kultury
Floks syberyjski jest reprezentowany przez wieloletnie rośliny kłączowe, które podczas wzrostu tworzą liczne wyprostowane, owłosione pędy, osiągając wysokość 15-18 cm i tworząc luźną darń. Liście zielone, liniowe, szydłowate, siedzące, przeciwległe, zaostrzone na końcach, do 6 cm długości, do 3 mm szerokości.
Kwiaty są małe, liliowe, liliowe lub jasnoróżowe, pojedyncze lub zebrane w kilka kawałków w wiechowate kwiatostany, o średnicy nie większej niż 2-2,3 cm, osadzone na dojrzewających szypułkach uformowanych na końcach pędów. Kielich jest pięcioczęściowy, gruczołowo-owłosiony, w kształcie cylindrycznego dzwonu. Korona ma kształt lejka i jest wyposażona w pięć płatków.
Owoce to owalne kapsułki zawierające niewielką ilość nasion. Kwitnienie obserwuje się w trzeciej dekadzie maja - druga dekada czerwca, ewentualnie powtórne kwitnienie - w trzeciej dekadzie lipca. Jeśli w naturze floks syberyjski jest na skraju wyginięcia, to gatunek uprawny kontynuuje swój marsz. Dzięki ciężkiej pracy hodowców uzyskano ponad dwieście odmian, które mogą pochwalić się długim i obfitym kwitnieniem, różnorodnością kolorów oraz dobrą zimotrwałością.
Zastosowanie medyczne
W przeciwieństwie do swoich bliskich krewnych, floks syberyjski jest stosowany w medycynie ludowej. Faktem jest, że jego płatki i inne części zawierają ogromną ilość antocyjanów i innych przydatnych substancji. Tak jak wiele lat temu, tak i teraz floks syberyjski stosowany jest w leczeniu chorób układu oddechowego i bezsenności. Nalewki i mieszanki z niego zalecano przy nowotworach piersi, macicy i skóry, a także przy schorzeniach przewodu pokarmowego. Często napary z floksu syberyjskiego przyjmowano jako środek uspokajający w przypadku przerażenia.
Opieka
Obfitość kwitnienia, bogactwo barwy kwiatów i aktywny wzrost floksów w dużej mierze zależą od prawidłowej i regularnej pielęgnacji. Pomimo tego, że wielu ogrodników nazywa floks „chwastami”, ponieważ naprawdę szybko rosną i zdobywają nowe terytoria, należy je traktować ostrożnie. A przede wszystkim dotyczy podlewania. W naturze floks syberyjski rośnie bezproblemowo na glebach suchych i kamienistych, ale gatunek kulturowy nie będzie tolerował takiej postawy.
Do normalnego rozwoju wymaga odpowiednio wilgotnych gleb, podlewanie powinno być systematyczne. Floks zawsze powinien być wilgotny, ale nie podmokły! Jeśli rośliny nie mają wystarczającej ilości wilgoci, poczują się wadliwe, zmieni się wygląd, efekt dekoracyjny zostanie utracony, kwitnienie stanie się słabe i krótkie. Woda do nawadniania jest używana ciepła i osiadła. Sam zabieg najlepiej wykonać wieczorem, po czym można również przeprowadzić rozluźnienie.
Chwastów należy unikać, nie ma dla nich miejsca w klombach z floksami, chociaż dany gatunek w końcu je wyprze, ale trzeba mu w tym pomóc. Przycinanie jest bardzo ważne dla floksa syberyjskiego. Powstaje wraz z nadejściem pierwszych nocnych przymrozków. Główna masa jest cięta nożycami ogrodowymi lub trymerem na wysokości 5 cm nad powierzchnią gleby. Po zabiegu zielone cięcie jest grabione grabiami wachlarzowymi, a resztki i gleba są traktowane zatwierdzonymi lekami, które są skuteczne w zapobieganiu szkodnikom i chorobom.
Top dressing ma niemałe znaczenie. Od nich zależy również obfitość kwitnienia i wzrostu. Pierwsze karmienie odbywa się po stopieniu śniegu (z nawozami azotowymi w postaci płynnej), drugie przed kwitnieniem (z nawozami potasowymi i azotowymi), trzecie podczas pączkowania (ze złożonymi nawozami mineralnymi) i wreszcie czwarte po kwitnieniu (z nawozami fosforowymi i potasowymi).
Zalecana:
Hodowca Syberyjski
Hodowca syberyjski to wieloletnie zioło, którego wysokość może wahać się od dziesięciu do pięćdziesięciu centymetrów. Po łacinie nazwa tej rośliny będzie brzmiała tak: Phlogodicarpus sibiricus. Hodowca syberyjski jest jedną z roślin rodziny zwanej parasolem, po łacinie nazwa tej rodziny będzie brzmiała:
Kąkol Syberyjski
kąkol syberyjski jest jedną z roślin z rodziny Asteraceae lub Compositae, po łacinie nazwa tej rośliny będzie brzmiała następująco: Xanthium sibiricum L. Jeśli chodzi o samą nazwę rodziny kąkol syberyjski, to po łacinie będzie to: Asteraceae Dumort.
Zigadenus Syberyjski
zigadenus syberyjski jest jedną z roślin z rodziny liliaceae, po łacinie nazwa tej rośliny będzie brzmiała następująco: Zygadenus sibiricus L. Jeśli chodzi o samą łacińską nazwę rodziny zygadenus syberyjskich, to po łacinie będzie to tak: Liliaceae Juss.
Świerk Syberyjski
świerk syberyjski jest jedną z roślin z rodziny sosny, po łacinie nazwa tej rośliny będzie brzmiała tak: Picea obovata L. Jeśli chodzi o łacińską nazwę rodziny świerków syberyjskich, to będzie ona brzmiała tak: Pinaceae Lindl. Opis świerka syberyjskiego Świerk syberyjski to znana roślina wiecznie zielona.
Syberyjski Książę
Syberyjski książę jest jedną z roślin z rodziny jaskierów, po łacinie nazwa tej rośliny będzie brzmiała tak: Atragene sibirica L. Jeśli chodzi o samą nazwę syberyjskiej rodziny książęcej, to po łacinie będzie to tak: Ranunculaceae Juss. Opis księcia syberyjskiego Książę syberyjski to półkrzew, którego długość wyniesie około pół do trzech metrów.
