Jemioła

2024 Autor: Gavin MacAdam | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:44

Jemioła jest jedną z roślin rodziny zwanej paskowatą, po łacinie nazwa tej rośliny będzie brzmiała tak: Viscum album L. Jeśli chodzi o samą nazwę rodziny jemioły, po łacinie będzie to tak: Loranthaceae Juss.

Opis białej jemioły

Biała jemioła znana jest pod wieloma popularnymi nazwami: jagody dębu, ormiański, gniazdo wikhorewa, wierzbowa jemioła, shulga, ptasi klej i przewiewna trawa. Jemioła biała to wiecznie zielony dwupienny krzew, który będzie kulisty i rozwidlony. Taki krzew osadza się na gałęziach różnych drzew liściastych, a jego wysokość wahać się będzie od dwudziestu do pięćdziesięciu centymetrów. Rozgałęziając korzenie, roślina ta wniknie pod korą i do drewna takich drzew, tworząc dość liczne odrosty. Gałęzie jemioły białej są zabarwione na zielono lub na samym dole mogą być brązowozielone. Liście tej rośliny są bezszypułkowe, gruboskórne, przeciwległe i pełnokrawędziowe, posiadają bardzo widoczne podłużne żyłki. Kwiaty pręcikowe jemioły białej są dość duże, podczas gdy długość słupka wynosi tylko około dwóch milimetrów. Owocem tej rośliny jest fałszywa jednoziarnista i kulista jagoda, której średnica będzie równa jednemu centymetrowi. W niedojrzałej postaci taka jagoda ma kolor zielony, a po dojrzeniu staje się biała. Nasiona jemioły białej będą dość duże, sercowate lub owalne sercowate, o średnicy około ośmiu milimetrów. Takie ziarno pokryte jest lepką i śliską miazgą i jest pomalowane na szaro-białe odcienie.

Kwitnienie tej rośliny następuje w okresie od marca do kwietnia, natomiast owoce dojrzewają od około maja do czerwca. W warunkach naturalnych roślina ta występuje na Krymie, Białorusi, Ukrainie, w południowo-zachodniej i środkowej strefie europejskiej części Rosji.

Opis właściwości leczniczych jemioły białej

Biała jemioła posiada bardzo cenne właściwości lecznicze, a do celów leczniczych wykorzystuje się liście, jagody i młode gałązki. Zaleca się pozyskiwanie takich surowców w okresie od września do października. Obecność tak cennych właściwości leczniczych należy tłumaczyć zawartością w składzie tej rośliny wisceryny, białej bezpostaciowej substancji wiskotoksyny, beta-wiskolu, choliny, amin, kwasów tłuszczowych, acetylocholiny, protionincholiny, kwasów oleinowego i ursolowego, jak a także substancje alkaloidowe i żywiczne. W liściach jemioły biały z kolei będzie obecny kwas askorbinowy i karoten, natomiast guma w lepkim miąższu owocu. Należy pamiętać, że ta roślina jest trująca.

Napar wodny przygotowany na bazie gałązek z jagodami i liśćmi tej rośliny ma zdolność uspokojenia układu nerwowego, poprawy czynności jelit, zatrzymania krwawienia, a także pomoże zwiększyć ilość mleka u kobiet karmiących, łagodzi bóle głowy, tłumi napady padaczkowe i drgawki. Ponadto taki napar na bazie jemioły zalecany jest do stosowania w miażdżycy, krwawieniach z macicy, kokluszu, wzmożonej czynności tarczycy, napadach padaczkowych i nowotworach złośliwych.

Odwary z liści jemioły stosuje się również zewnętrznie w postaci balsamów na wrzody, ropienie, długotrwałe nie gojące się rany, czyraczność, dnę moczanową, reumatyzm i wiele chorób skóry. Świeży sok z tej rośliny jest wskazany do stosowania w wypadaniu odbytnicy i czerwonce. Liście i owoce jemioły stosowane są zewnętrznie na obrzęki i stany zapalne węzłów chłonnych.