Żółtaczka Pallasa

2024 Autor: Gavin MacAdam | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:44

Żółtaczka Pallas (łac. Erysimum pallasii) - przedstawiciel rodzaju Jaundushnik z rodziny kapustowatych lub krzyżowych. W naturze rozważane gatunki występują głównie w Ameryce Północnej, a także na Syberii Wschodniej, Sachalinie i Kamczatce. Typowe siedliska to tereny skaliste i żwirowe. Jest uprawiany w kulturze, ale rzadko, chociaż może pochwalić się wysokimi właściwościami dekoracyjnymi. Jest często stosowany w medycynie alternatywnej jako środek wykrztuśny i tonizujący.

Charakterystyka kultury

Żółtaczka Pallas jest reprezentowana przez wieloletnie rośliny zielne o wysokości nie większej niż 20 cm, a także w naturze można schwytać okazy karłowate, które nie przekraczają 5-6 cm wysokości, charakteryzują się wydłużonym liniowym ulistnieniem w kolorze zielonym z szarawy odcień, który powstaje w wyniku pokwitania z krótkimi, skompresowanymi włosami. Kwiaty są średnie, ciemnopurpurowe, zebrane w małe kwiatostany o średnicy nie większej niż 5 cm Z reguły jeden kwiatostan zawiera 20-22 kwiaty.

Owoce w postaci strąków, nie dłuższe niż 9 cm Kwitnienie żółtaczki Pallas obserwuje się w drugiej - trzeciej dekadzie maja, owoce dojrzewają bliżej połowy sierpnia, czasem w trzeciej dekadzie lipca, co zależy od warunków klimatycznych warunki. Przedstawiciel omawianego rodzaju szczególnie efektownie prezentuje się w ogrodach skalnych, może też zajmować mocne miejsce na nisko rosnących rabatach kwiatowych i na pierwszym planie mixborders.

Warunki uprawy

Żółtaczka Pallas należy do kategorii roślin ciepłych i kochających światło. Zaleca się sadzenie go w oświetlonych miejscach. Lekki ażurowy odcień nie jest zabroniony, ale gruby odcień może stać się bezpośrednią przeszkodą w aktywnym rozwoju i obfitym kwitnieniu. Często na gęsto zacienionych obszarach rośliny są dotknięte chorobami grzybiczymi, często więdną, a następnie umierają, zwłaszcza jeśli cieniowi towarzyszy wysoka wilgotność gleby.

Gleby do pomyślnej uprawy żółtaczki Pallas są korzystniej pożywne, przepuszczalne dla wody i powietrza, lekkie, neutralne. Na glebach słonych, gliniastych, ubogich i wilgotnych roślina czuje się uszkodzona, znacznie opóźniona we wzroście, nie kwitnie. Na glebach ubogich uprawa jest możliwa tylko wtedy, gdy są one jakościowo i obficie nasycone organicznymi i złożonymi nawozami mineralnymi.

Warto zauważyć, że żółtaczka Pallas jest dość odporna na szkodniki i choroby, dokładnie tak jak jej najbliżsi „bracia”. Jednak gdy gleba jest podmokła lub nadmiernie nawożona nawozami azotowymi, na roślinach pojawia się biała rdza, która prowadzi do deformacji młodych pędów, a następnie do powstawania krost z następową śmiercią. Dotknięte okazy nie powinny być leczone lekami, lepiej je usunąć w odpowiednim czasie, w przeciwnym razie nie można zapobiec masowej śmierci.

Zastosowanie lecznicze

Żółtaczka Pallas należy do kategorii roślin leczniczych. W jej nadziemnej części znajduje się ogromna ilość składników odżywczych potrzebnych do utrzymania prawidłowego funkcjonowania wszystkich ważnych narządów i układów, w tym glikozydy, kwasy organiczne i flawonoidy. Nalewkę, bulion i herbatę z dodatkiem żółtaczki zaleca się przyjmować doustnie jako środek ochronny, przeciwzapalny, wykrztuśny i uspokajający.

Jego stosowanie nie jest zabronione przy obniżonej odporności. Ponieważ fundusze oparte na żółtaczce Pallasa mają przeciwwskazania, przed użyciem należy skonsultować się ze specjalistą. W żadnym wypadku nie powinny ich przyjmować kobiety w ciąży i karmiące piersią, a także dzieci. Napary i wywary nie są zalecane dla osób cierpiących na miażdżycę, zapalenie wsierdzia i zapalenie mięśnia sercowego.