Hortensja Himalajska

2024 Autor: Gavin MacAdam | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:44

Hortensja himalajska (łac. Hydrangea Bretschneideri) - duży kwitnący krzew; przedstawiciel rodzaju Hortensia z rodziny Hortensia. Inne nazwy to Hortensja Bretschneidera lub hortensja glebowa. Ojczyzną rośliny są północne Chiny. Rzadki gatunek.

Charakterystyka kultury

Hortensja himalajska to duży krzew liściasty do 3-4 m wysokości z kasztanowobrązowymi owłosionymi pędami i szeroką koroną. Liście są ciemnozielone, jajowato-eliptyczne lub jajowate, aksamitne, przeciwległe, ząbkowane wzdłuż krawędzi, do 12 cm długości, jesienią liście stają się żółtobrązowe, przyciągając w ten sposób jeszcze więcej uwagi.

Kwiaty są drobne, początkowo zielonkawe, potem mlecznobiałe, jesienią z purpurowym odcieniem, zebrane w duże baldaszkowate tarcze. Kwiatostany dojrzałych krzewów zawierają 400-500 płodnych i 20-25 sterylnych kwiatów. Brzegowe jałowe kwiaty są duże, zewnętrznie przypominają motyle. Owoc jest niepozorną skrzynką, dojrzewa w trzeciej dekadzie września - początku października.

Hortensja himalajska kwitnie w lipcu - sierpniu. Kwitnienie jest roczne i obfite. Rozważany gatunek jest odporny na suszę, mrozoodporny, wybredny co do warunków wzrostu. Nie może pochwalić się szybkim wzrostem, roczny wzrost wynosi 1-2 cm Hortensja himalajska jest jednym z największych przedstawicieli rodzaju, jest stosowana zarówno w pojedynczych nasadzeniach, jak iw połączeniu z krzewami iglastymi i drzewami liściastymi. Rośliny są często uprawiane jako żywopłot nietnący.

Rosyjscy hodowcy wyhodowali odmianę hortensji himalajskiej, która ma nazwę „Czerwony ogonek”. Odmianę reprezentują duże krzewy o zwartej owalnej koronie i grubych pędach. Liście są duże, aksamitne, zielone, wyposażone w czerwone ogonki, stąd nazwa odmiany. Kwiaty zebrane są w delikatne kwiatostany corymbose. Kwiaty brzegowe są najpierw białe, potem różowawe. Odmiana wymaga światła.

Rosnące funkcje

Hortensja himalajska jest światłolubna, preferuje gleby wilgotne, żyzne, luźne, zakwaszone. Nie toleruje podłoży wapiennych, ciężkich, gliniastych, zbitych i suchych. Uprawa na glebach obojętnych jest możliwa przy wstępnym zakwaszeniu opadłymi igłami lub torfem. Hortensja himalajska nie toleruje obszarów zachwaszczonych, krąg pnia powinien być idealnie oczyszczony z chwastów. W celu skrócenia czasu utrzymania strefy przypieniowej zaleca się ściółkowanie zrębkami. Materiał ten przyczyni się do zakwaszenia gleby, co jest szczególnie ważne w przypadku krzewów i jasności ich kwiatostanów.

Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie hortensje wymagają wilgoci i bogactwa gleby. Na słabych podłożach rośliny nie kwitną tak obficie i rozwijają się bardzo wolno. Mieszankę gleby do układania otworów do sadzenia przygotowuje się z ziemi liściastej, próchnicy, piasku i torfu w stosunku 2: 2: 1: 1. A głównym warunkiem jest umiarkowana wilgotność gleby, przy braku opadów ważne jest systematyczne nawadnianie ciepłą i osiadłą wodą. Nie zaleca się używania zimnej wody do nawadniania.

Oprócz podlewania i odchwaszczania kultura wymaga dodatkowego karmienia. Wiosną pod krzaki wprowadza się 25 g mocznika, 40 g siarczanu potasu, 40 g superfosfatu i mieszaninę pierwiastków śladowych. W okresie pączkowania hortensja jest karmiona 40 g siarczanu potasu i 50 g superfosfatu. Obliczenie ilości nawozów podano na 1 m2. m. Aby zwiększyć siłę pędów, hortensję okresowo podlewa się słabym roztworem nadmanganianu potasu. Ta procedura również zdezynfekuje górną warstwę gleby.

Pomimo tego, że hortensja himalajska jest odporna na zimę, młode krzewy potrzebują dobrego schronienia na zimę. Pod koniec jesieni na stopę nakłada się grubą warstwę ściółki, a krzaki pokrywają świerkowe gałęzie lub inny materiał nietkany, który nie przepuszcza zimnego powietrza. W regionach południowych schronienie nie jest wymagane, mówimy o centralnej Rosji, która słynie z mroźnych zim.

Podczas aktywnego wzrostu hortensji ważne jest monitorowanie stanu roślin oraz obecności szkodników i chorób, które mogą powodować nieodwracalne szkody dla krzewów. Po wykryciu pierwszych oznak uszkodzenia rośliny traktuje się specjalnymi chemikaliami lub naparami organicznymi. Pozbycie się problemu w dużej mierze zależy od działania szkodnika lub choroby oraz stopnia zarażenia.