2024 Autor: Gavin MacAdam | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:44
Celosia w naszym kraju jest częściej spotykana jako roślina doniczkowa, ponieważ może żyć i rozwijać się w temperaturze co najmniej 14 stopni Celsjusza. Jego kwiatostany, podobne do zarozumiałych grzebienia, nie mogą być podawane na stół, ale w wielu krajach zjada się młode liście
Rodzaj Celozja
Rośliny z rodzaju Celosia cenione są za oryginalne kwiaty, które wybrały dla siebie dwa eleganckie kolory: czerwony i żółty. Jak dziarskie koguty, gotowe w każdej chwili wyrwać się na wolność i przyłączyć do bitwy, dumnie siedzą na szypułkach lub w kątach zielonych liści. W małej roślinie jest tyle uroku i blasku, że nie sposób pozostać obojętnym na tworzenie natury.
W swojej ojczyźnie, w tropikach, roślina może żyć w jednym miejscu przez wiele lat. Ale na naszych surowych ziemiach Celosia jest uprawiana jako roślina jednoroczna. Dodaje to kwiatowi magnetyzmu i popularności, nie dając się zastraszyć czasem spędzonym na opiece nad rośliną. Wynik jest tego wart.
Dwa roczne popularne gatunki
Spośród ponad sześćdziesięciu gatunków celozji dwa roczne gatunki zielne spadły na nasze podwórko. Oba gatunki mają w nazwie przymiotnik „srebrzysty”, a odmienny kształt kwiatów dodaje do każdego gatunku jeszcze jeden przymiotnik: „grzebień” i „pióro”.
Srebrzysty grzebień celosiowy
Celosia grzebienia srebrnego (Celosia argentea f. Cristata), która w Rosji jest pieszczotliwie nazywana „Grzebieńcem”, tworzy krzew o półmetrowych łodygach. Łodygi pokryte są zielonymi lub brązowymi szeroko lancetowatymi liśćmi.
Przez cały sezon letni, jeśli posadzisz celozę na otwartym terenie, chroniąc ją przed warunkami atmosferycznymi, roślina zachwyci swoimi jasnymi, niesamowitymi kwiatostanami. Kwiaty żółte, fioletowe, czerwone, łososiowe, zebrane w gęste kwiatostany na szypułce, której natura nadała kształt grzebienia koguta, są niepowtarzalne i nie do odparcia.
Do uprawy w doniczkach wyhodowano niewymiarowe formy, których wysokość krzewów nie przekracza ćwierć metra.
Celosia srebrzysta pierzasta
Celosia srebrzysta pierzasta (Celosia argentea f. Plumose) jest również nazywana „Amarant plumose”. Rzeczywiście, po pobieżnym spojrzeniu na kwiatostany celosia pierzastego i amarantusa, które nazywamy „Szcziritsa”, możemy stwierdzić, że jest to jedna i ta sama roślina. Ale to tylko pobieżne spojrzenie. Skrupulatni botanicy widzą znacznie ostrzej, dlatego sadzili te rośliny na różnych półkach.
Przypomnę, że niedawno naukowcy umieścili Shiritsę na piedestale Panacei na choroby i głód na świecie. Jego zapasy substancji przydatnych człowiekowi zadziwiają wyobraźnię, a jego dość prosta pielęgnacja podczas uprawy przyciąga coraz więcej osób, które chcą hodować zarośla w ogrodzie.
Wróćmy jednak do pierzastej wiolonczeli. Wysokość jego krzewów z reguły wynosi 30-40 centymetrów, ale istnieją również wysokie odmiany, które biorą przykład z kałamarnicy i rosną na wysokość metra.
Zielone liście celosia srebrzysto pierzaste są lancetowate lub jajowate. Duże kwiatostany-wiechy, przyjemne w jasnych kolorach, nie pozostawiają łodyg kwiatowych od czerwca do sierpnia.
Rozwój
Wybieramy miejsce na tropikalną roślinę, oświetlone, ale nie pod palącymi promieniami gorącego letniego słońca.
Gleba do pełnego wzrostu powinna być żyzna, nie kwaśna, zapobiegająca stagnacji wody i wytwarzaniu pasożytniczych mikroskopijnych grzybów, które uwielbiają ucztować na korzeniach i liściach rośliny.
Nie zapominaj, że celosia uwielbia ciepło, dlatego sadzimy ją dopiero po wyczerpaniu wszystkich spóźnionych ataków mrozu. Albo podejmujemy środki ochronne.
Nie przesadzaj z podlewaniem, częściej uciekając się do spryskiwania, które nie dotyka kwiatostanów.
Reprodukcja
Propagowane przez sadzonki, wysiewając nasiona w lutym. Wyrośnięte sadzonki sadzi się w osobistych doniczkach.
Na obszarach o łagodnym klimacie nasiona wysiewa się bezpośrednio na otwartym terenie.
Choroby i szkodniki
Znana wszystkim żarłoczna mszyca nie ucieknie przed celowaniem.
Podczas rozsadzania wilgocią gleby mogą na nią wpływać choroby grzybowe.
Przy braku żelaza w glebie choruje na chlorozę.
