Rumianek Bez Języka Lub Pachnący

2024 Autor: Gavin MacAdam | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:44

Pod stopami rozrasta się żywotna i malownicza roślina, nie boi się chodzenia po niej stóp, kurzu miejskiego, suchej i gęstej gleby. Rozsądny człowiek z miasta nie pomyślałby o użyciu tej zakurzonej rośliny do gotowania. Jednak przyjemny aromat emanujący z liści i kwiatostanów sugeruje, że roślina ta jest dość jadalna i prawdopodobnie ma właściwości lecznicze

Wszechobecny i wytrzymały rumianek

Wygląda na to, że ta roślina zawsze rosła na naszym terenie. Pamiętam go z wczesnego dzieciństwa, kiedy „gotowaliśmy” obiady dla lalek z jego miniaturowych główek kwiatowych. Ale stał się bezimienny i wcale nie był kojarzony z eleganckim rumiankiem. Warto było przyjrzeć się roślinie bliżej, okazała się ona prawdziwym przedstawicielem rodzaju Rumianek. Dopiero Wszechmogący pozbawił go kwiatostanów-koszyków, typowych dla rodziny Astrowów, białych płatków, zwodząc ludzi daleko od zawiłości nauk botanicznych i zmuszając botaników do dodania specyficznego epitetu - "bez języka" do nazwy rośliny " Rumianek".

Okazało się, że kolebką rumianku bezjęzykowego było atlantyckie wybrzeże Ameryki Północnej, skąd z powodzeniem przeniosła się na inne kontynenty. Rumianek językowy stał się jednym z najbardziej zadziwiająco wytrzymałych chwastów, nie bojącym się kurzu drogowego, niespokojnych stóp ziemskich stworzeń, chodzących z przyjemnością po miękkich, delikatnych i pachnących naturalnych dywanach. Pachnący rumianek nie udaje żyzności gleby, nie wymaga podlewania. Z powodzeniem cieszy uważnego podróżnika, osiedlając się na wszelkiego rodzaju nieużytkach, ścieżkach, poboczach zakurzonych dróg, wyrastających w szczelinach asfaltu miasta.

Roślina o wielu nazwach

Bezpretensjonalny rumianek bez języka przez długi czas „prowadzony przez nos” skrupulatni botanicy, nie chcący określać miejsca w klasyfikacji świata roślin. Różni botanicy klasyfikowali roślinę w różnych rodzajach, nadając jej nazwę odpowiadającą temu rodzajowi. Dlatego w literaturze można znaleźć różne nazwy łacińskie.

Roślina jest również bogata w nazwy ludowe. Jeśli Rosjanie zwracali większą uwagę na brak białych płatków i przyjemny aromat rumianku, nadając mu takie specyficzne epitety, jak „bez języka”, „zielony”, „pachnący”, „pachnący”, to wśród narodów anglojęzycznych kształt główki kwiatowej rumianku kojarzyło się z kształtem owocu ananasa… To dało początek takim imionom dla rumianku jak: "Pineapple Lily" ("Pineapple Lily"), "Pineapple Mint" ("Pineapple Mint") "Pineapple Sage" ("Ananasowa szałwia"). Wymienione nazwy uwzględniają również przyjemny aromat rumianku, choć jego porównanie z aromatami ananasa czy jabłka jest bardzo symboliczne.

Piękny, skarłowaciały i giętki chwast

Pachnący rumianek to jednoroczna, niewymiarowa roślina, która nie odrywa się od powierzchni ziemi, tworząc miękkie, malownicze dywany. W najkorzystniejszych warunkach wysokość rośliny może sięgać trzydziestu do czterdziestu centymetrów. Liście przypominające paprocie są podobne do liści marchwi i są miniaturowe. Każda gałązka, ozdobiona delikatnymi liśćmi, zakończona jest główką kwiatową przypominającą miniaturowego żółto-zielonego ananasa. Przyjemny, delikatny aromat pochodzi z gęstego, żywego dywanu z chwastów ananasa, ciemnozielonego i elastycznego. Aromat staje się bardziej intensywny, jeśli pocierasz palcami liście lub kwiatostan rumianku.

W świecie chwastów rumianek bezjęzykowy nie jest poważnym szkodnikiem ogrodów i ogrodów warzywnych. Jego korzenie znajdują się blisko powierzchni ziemi i można je łatwo wyciągnąć lekkim szarpnięciem. Roślina jest korzystna i korzystna dla środowiska, drapując jałowe łysiny ziemi dywanami.

Stosowanie

Oczywiście zakurzone rośliny na poboczach dróg wcale nie wyglądają apetycznie. Ale pachnący rumianek rosnący w czystym miejscu doskonale nadaje się na posiłek. Co więcej, chociaż liście rośliny są jadalne, młode kwiatostany ananasa lepiej nadają się do jedzenia lub jako liście herbaty.

Młode kwiatostany są aktywnie wykorzystywane przez tradycyjnych uzdrowicieli, przygotowując z nich nalewki i wywary, które mają działanie przeciwzapalne i antyseptyczne.