2024 Autor: Gavin MacAdam | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:44
Rumień płaskolistny jest jedną z roślin rodziny o nazwie Umbelliferae, po łacinie nazwa tej rośliny będzie brzmiała następująco: Eryngium planum L. Jeśli chodzi o samą nazwę rodziny Eryngium planum, po łacinie będzie ona brzmiała tak: Apiaceae Lindl. (Umbelliferae Juss.).
Opis płaskolistnego rumienia
Rumień płaskolistny znany jest pod licznymi popularnymi nazwami: półlejek, niebieskogłowa, oset, oset, cierń, błękitny buddyak, liść zająca, palec, centaur i świnia. Niebieskogłowe płaskolistne to wieloletnie zioło, którego nadziemne części są obdarzone niebiesko-fioletowym kolorem. Korzeń tej rośliny jest dość gruby, przypominający kran i biały. Łodyga rumienia płaskolistnego jest gładka, prosta i rozgałęziona na szczycie, a jej długość waha się od czterdziestu do osiemdziesięciu centymetrów. Liście tej rośliny mają zielony kolor i są skórzaste, podstawowe liście są na długich ogonkach, będą owalne i całe. W tym przypadku górne liście rumieniowatego płaskolistnego są oddzielne, siedzące i wyposażone w ząbkowane płaty.
Kwiaty tej rośliny znajdują się w głowach, działki są wyposażone w końcówkę w kształcie szydła, a płatki będą podłużne i niebieskie, a długość takich płatków wynosi około dwóch milimetrów. Owocem rumieniowatego płaskolistnego jest jajowata kropelka.
Kwitnienie tej rośliny następuje w okresie od czerwca do lipca, natomiast owocowanie w sierpniu. W warunkach naturalnych rumieniec płaskolistny występuje na terytorium Mołdawii, Syberii Zachodniej, Azji Środkowej, Karpat, regionów Morza Czarnego i Dniepru Ukrainy, Krymu, a także następujących regionów europejskiej części Rosji: Regiony Wołżsko-Kamski, Zawolżski, Niżniewolżski, Priczernomorski, Werchniewolżski i Wołżsko-Donski … Do wzrostu roślina ta preferuje zarośla krzewów, nieużytki, stepy, łąki, brzegi lasów liściastych i sosnowych.
Opis właściwości leczniczych rumienia płaskolistnego
Rumień płaskolistny jest obdarzony bardzo cennymi właściwościami leczniczymi, natomiast do celów leczniczych zaleca się stosowanie liści przyziemnych, korzeni i trawy tej rośliny. Trawa zawiera liście, kwiaty i łodygi. Obecność tak cennych właściwości leczniczych należy tłumaczyć zawartością w składzie tej rośliny saponin, sacharozy, fruktozy, glukozy, witaminy C, olejku eterycznego, flawonoidów, kwasów fenolokarboksylowych i ich pochodnych, chlorogenu i rozmarynu, a także następujące kwasy: malonowy, szczawiowy, jabłkowy i cytrynowy. Owoce tej rośliny zawierają z kolei olej tłuszczowy, węglowodany, flawonoidy i kwasy fenolokarboksylowe.
W krajach Europy Zachodniej stosuje się wywary przygotowane na bazie korzeni rumieniowatego płaskolistnego, jako środek moczopędny, wykrztuśny i napotny. Ponadto takie wywary stosuje się w różnych chorobach pęcherza moczowego i krztuścu. Napar na bazie ziela tej rośliny stosowany jest przy padaczce i chorobach wątroby, a także stosowany jest jako środek moczopędny. Wywar z ziela rumieniowatego płaskolistnego stosuje się na bóle głowy, wodobrzusze, reumatyzm, spazmofilię i kamienie nerkowe, a także jest wskazany do stosowania jako środek uspokajający i wykrztuśny. W przypadku dermatoz świądowych na Kaukazie stosuje się rumień płaskolistny jako część różnych kolekcji, a wywar z kwiatostanów stosuje się na kolkę żołądkową w Kazachstanie.
