Łąka Kozia Bródka

Spisu treści:

Wideo: Łąka Kozia Bródka

Wideo: Łąka Kozia Bródka
Wideo: Kozia Broda !!! w Śmietanie i Maśle Grzybobranie 2018 2024, Marsz
Łąka Kozia Bródka
Łąka Kozia Bródka
Anonim
Image
Image

Łąka kozia bródka należy do roślin z rodziny Asteraceae lub Compositae, po łacinie nazwa tej rośliny będzie brzmiała następująco: Tragopogon pratensis Scop. Jeśli chodzi o samą nazwę rodziny kóz łąkowych, to po łacinie będzie to: Asteraceae Dumort.

Opis koziej bródki łąkowej

Koza łąkowa znana jest również pod następującymi popularnymi nazwami: mleczarz, broda diabła, broda Kozłowa, kakisz, babka, kochetok, kosmatik, kędzierzawy i wiele innych. Koza łąkowa to zioło dwuletnie. Łodyga tej rośliny będzie wyprostowana i lekko rozgałęziona, jej wysokość będzie wynosić około trzydziestu do stu dwudziestu centymetrów. Taka łodyga będzie wyposażona w jeden korzeń palowy. Liście kozy łąkowej są siedzące i obejmujące łodygę, mogą być zarówno liniowo-lancetowate, jak i liniowe. Liście są również spiczaste i ostro zakończone. Kwiaty tej rośliny są pomalowane na żółto, są wyposażone w kosze, które będą zaopatrzone w opakowania. Liście kozy łąkowej ułożone są w jednym rzędzie, a wszystkie kwiaty tej rośliny są trzcinowe. Pręcików jest tylko pięć, dolne będą wolne, pylnik jest przyspawany do rurki, przez którą przejdzie kolumna. Jajnik kozy łąkowej jest jednooczny i niższy, będzie jednonasienny, wyposażony w jedną łodygę i rozgałęzione znamię.

Owocem kozy łąkowej jest niełupek obdarzony pierzastym grzebieniem. Koszyczki po kwitnieniu uformują się w dość duże, puszyste kulki, które bardzo przypominają wyblakłe koszyczki z mniszka lekarskiego. W warunkach naturalnych roślina ta występuje na terenie europejskiej części Rosji, w krajach bałtyckich, na Białorusi oraz w Karpatach na Ukrainie. Do wzrostu roślina preferuje polany leśne, miejsca przy drogach, łąki i wychodnie wapieni.

Opis właściwości leczniczych kozy łąkowej

Koza łąkowa posiada bardzo cenne właściwości lecznicze, natomiast do celów leczniczych zaleca się stosowanie korzeni, mlecznego soku i liści tej rośliny. Liście i sok kozy łąkowej należy zbierać w okresie od maja do lipca, a korzenie w okresie jesiennym.

Obecność tak cennych właściwości leczniczych należy tłumaczyć zawartością w składzie tej rośliny triterpenoidów, flawonoidów, gumy, izo-inozytolu, alkoholu cerylowego, inozytolu, witaminy C i D-mannitolu. Kwiaty tej rośliny zawierają luteinę, karotenoidy, trans-betataraksantynę, ksantofil, wioksantynę, flawoksantynę i auroksantynę. Olejek tłuszczowy i alkaloidy znajdują się w nasionach kozła łąkowego.

Koza łąkowa ma działanie gojące rany, przeciwzapalne, antyseptyczne, moczopędne i przeciwszkorbutowe.

Warto zauważyć, że roślina ta jest używana tylko w medycynie tradycyjnej. Odwar z korzeni i łodyg kozy łąkowej powinien być stosowany jako środek przeciwszkorbutowy, a wywar z korzenia jako środek wykrztuśny na zapalenie oskrzeli, nieżyt górnych dróg oddechowych i kaszel. Ponadto taki wywar z korzeni tej rośliny jest stosowany jako środek moczopędny na kamienie nerkowe i różne choroby skóry.

Nadziemną część chrząszcza łąkowego można stosować w postaci okładów jako środek gojący i wchłaniający rany na ropowicy, guzy, a także ropne rany i owrzodzenia. Na uwagę zasługuje fakt, że świeżo zmielone łodygi i smażone korzenie tej rośliny można wykorzystać jako pokarm, natomiast smażone korzenie stosuje się również jako substytut kawy.

Zalecana: