2024 Autor: Gavin MacAdam | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:44
Antolyza - mały i mało znany rodzaj rodziny Kasatikov. Należy do kategorii bulw. Za ojczyznę uważana jest Ameryka Południowa. Przedstawiciele rodzaju byli badani przez Karla Linneusza i pomimo długiej historii nie zdobyli uznania wśród ogrodników i kwiaciarzy.
Co ciekawe, ludzie nazywają antolizę szalonym kwiatem. Ten aspekt wynika ze zdolności rośliny do szybkiego wyrzucania pąków, które, nawiasem mówiąc, są bardzo podobne do pysków drapieżników. W naturze rośliny można znaleźć tylko w domu. Typowe siedliska to zarośla i zacienione lasy.
Charakterystyka kultury
Antolizę reprezentują bulwy o prostych, rzadko rozgałęzionych pędach, zwieńczonych zielonymi liśćmi liniowymi lub mieczykowatymi. Kwiaty są małe, z całymi przylistkami, zebrane w dwustronne kwiatostany w kształcie kolców. Okwiat jest wyposażony w rurkę w kształcie walca z krótkimi płatami o różnych rozmiarach. Owoce prezentowane są w cienkich kapsułkach, które pękają, gdy dojrzeją.
Jak już wspomniano, przedstawiciele rodzaju są rzadko wykorzystywani w ogrodnictwie ozdobnym. Jednak niektórym gatunkom udało się przyćmić swoją urodę i osiedlić się na stanowiskach profesjonalistów i amatorów. Weźmy na przykład antolizę abisyńską (łac. Antolyza abyssinica). Reprezentują go rośliny o wysokości nie większej niż 70 cm o liniowym ulistnieniu i prostych, mało kwiatowych czerwonych kwiatostanach.
Nie mniej interesujący jest gatunek zwany antolyza cunonia (łac. Antolyza cunonia). Charakteryzuje się niskim wzrostem - tylko 40-50 cm, liniowo wydłużonymi liśćmi w ilości nie większej niż 5 sztuk i bogatymi czerwonymi kwiatami, które zebrane są w luźne kwiatostany w kształcie kolców. Charakterystyczną cechą antolizy cutonii są nierówne płaty okwiatu.
Warto również zwrócić uwagę na rozgałęzioną afrykańską piękność Antolyza paniculata. Charakteryzuje się bardzo silnymi i, w przeciwieństwie do innych przedstawicieli rodzaju, silnie rozgałęzionymi pędami, które osiągają wysokość 1 m. Łodyga z kolei ma długie, lancetowate liście i bujne, wielokwiatowe kwiatostany w kształcie kolców o barwie czerwonej z żółtymi odcieniami.
Rosnące funkcje
Doświadczeni ogrodnicy zauważają, że ogólnie uprawa antolizy jest bardzo podobna do techniki rolniczej mieczyków. Oba rodzaje należą do bulw. Podobnie jak mieczyk, antoliza dobrze czuje się na glebach żyznych, umiarkowanie wilgotnych, luźnych, piaszczysto-gliniastych lub gliniastych i, co najważniejsze, uprawnych. Gleby kwaśne, ciężkie, podmokłe, ubogie i zasolone nie nadają się do uprawy antolizy.
Bulwy antolityczne sadzi się na wiosnę, ale zawsze po podgrzaniu gleby do co najmniej 10C. Ogrodnicy zalecają sadzenie roślin w krótkich odstępach czasu, aby osiągnąć ciągłe kwitnienie, ostatnie sadzenie - nie później niż w pierwszej dekadzie czerwca. Warto zauważyć, że rośliny posadzone wcześniej czują się znacznie lepiej, ponieważ udaje im się nasycić wilgocią i minerałami wraz z zimowymi zapasami wilgoci.
Należy zauważyć, że głębokość sadzenia antolizy zależy wyłącznie od wielkości bulwy. Tak więc okazy o średnicy powyżej 3 cm sadzi się na głębokość 15-18 cm, okazy o średnicy od 2,5 do 3 cm - na głębokość 10-15 cm, mniej niż 2,5 cm - na głębokość 7 -10 cm na odległość. Im większe cebulki, tym większa odległość, na przykład w przypadku dużych cebulek odległość powinna wynosić co najmniej 25-30 cm Zbyt często nie warto sadzić antolizy, ponieważ rośliny będą walczyć o światło słoneczne.
Opieka nad kulturą
Antolizy nie można zakwalifikować jako nadmiernie kapryśnej, ale dbanie o nią powinno być regularne i dokładne. Ważne jest, aby systematycznie podlewać rośliny, zapobiegając wysychaniu gleby. Wymagane jest również odchwaszczanie i lekkie spulchnianie. W razie potrzeby (aby uprościć konserwację i czas na to), możesz mulczować glebę naturalnym materiałem. Chochoł ochroni glebę przed przegrzaniem, szybkim parowaniem wilgoci i chwastów.
Antoliza dobrze reaguje na karmienie. Pierwszy górny opatrunek przeprowadza się wczesną wiosną przed sadzeniem bulw, co najmniej dwa tygodnie przed wprowadzeniem do gleby zgniłego obornika i kompleksu nawozów mineralnych, drugi - w momencie pączkowania. Gdy liście żółkną i wyschną, cebulki należy wykopać, oczyścić, potraktować roztworem dezynfekującym, wysuszyć i przechowywać w piwnicy.
